نقل تالشی (شاله ترسه ممد ) 2
داستان شالَه تَرسَه مامَد به زبان تالشی فومنات
ایگلَه اِستا، ایگلَه نییا، اَه کَنَه سالییارون، چَمَه تالش آرا کا، ای مامَد نومَه مِردَکی مَندا، کٚه ای گلَه شیری خٚمنا، پیلَّه دیل اِستا، مامَدی پیلَّه سٚفالَه کاری کَردا، دٚه گلَه ژِن بَردَه‌شا، هر دٚه‌گلَه ژِنَک نی یَکَه کَنْدالَه هَیکَل و زٚمٚختَه جانی دارین، مامَد غَیرَز شال، هیکَسی نِتَرسی. مامد ترسی کٚه شالی شیفَه وازی و دَغَلَه کارئون کا شکَست بَهَری، مامد دا ای گٚله شالی وینی، اشتَن دَس و پا اَوی آکَری، و چِه زٚبون جودی پِلَکی، وَختی شال چِه بَر و سرا نِزیکون آی، حَلا شال کَرگ و سوکون کا آرَسَه نییا، مامَد اشتَن شی، کرگَه لونی کا، ای گلَه کَرگ یا سوک گِری و شالی آدَی، دا بٚبَرٚه و بَهَرٚه .
ژِنَکون کٚه ویندَه، چَوون کرگ و سوکِن هر شَو، ای گلَه کَم آبون، ژِنَکون غٚرسَه گِتا، دا کٚه آخٚرنَه سَری، خازتٚشونه، ای جیگای کو دَخٚسٚن دا بٚوینٚن کَمیلَه جانَه‌بَرَه یا هَشیای اِستَه کٚه کرگون هَرٚه، ویندٚشونَه: بٚرامِه‌ی !!! چٚنتَه شالَه ترسَه مامَد اٚشتَن اٚم کاری کَرٚه. دٚه گلَه ژِنَکِن، کٚفری آبینَه، دَلَکینَه مامَدی جان، خَیلی شون اَی پَکوفتَه، واتٚشونَه: دِه ایجازَه نِداری اٚشتٚه پا چَمَه کَه بَرَه سٚفْتٚه سَری بٚنَه‌ی، مامَد نی هَرگز ژِنَکون را دَس دراز نِآکَری، اٚنتَه بَه کٚه ژِنَکون شاتَه، اٚشتَن شوئَر کَه کا بَرکَردَه .
بیچاره مامَد تاکیلَه، بی‌اٚشکَمَه بار و خراکی کَه کا بَرشَه، شَه، حَلا را دَلَکَه نییا، ای گلَه تفنگ و ای گلَه تَوَر و ای گلَه پَرٚسَه لافٚند اٚشتَن نَه پیگِرٚه شو، شو ،شو دا کٚه ای اَویجَه جنگلی کا آرَسَه ،اَه تاریکی و زٚلماتَه شَوی، دور دٚرِه ای چٚرا روشونی چِه چِمی دَلَکَه، واتِشَه: اوشان ها شوم ،مونٚم دا سوکَه خۊنی وَختون، دٚوارَه را دَلَکم شوم. مامد نِزیک شَه، خٚس کَردشَه ، واتشَه: براجان کی یا مَندَه، میمون نِخوهَن؟ سلام کَردشَه و کَه دیلَه دَشَه، ویندٚشَه، بٚرامِه‌ی، آدَمی یا دَرکار نی، بَما کَه کَفاسَری کا، سه گٚلَه پیلَّه غول یَندی وَری نٚشتینَه کٚرا شَوَه سۊر و خراکی هَرٚن .
پیلَه غولی واتَه: خداجان! ای گلَه آدَم! چٚه چَربَه خٚراکی اٚشتَن پا نَه چَمَه سِفره سَر اومَه ، شالَه ترسَه مامَدی واتَه: اَز خراکی اِسیمَه یا شمَه! مامدی واتَه: اَز سه گلَه پیچ و مَسَله شمَه را نَم، اَگَه شمَه مٚن بَردَه، از جیمونٚم دا شمَه مٚن بَهَرَه، بَما اگَه مٚن مَسَله بَردَه، اَز شمَه هر سِه گلَه ای اٚشکَمَه خٚراکی را هَرٚم!
غولون اَی ها دوئَه، رٚشخَندینَه واتٚشونَه: خاب هَتَه کَرَم. شالَه تَرسَه مامَدی ایگلَه غولی دییِشتَه واتشَه: اَز دییاری وَری مونوم، تٚه اشتٚه تَمونی زوری‌نَه ای گلَه مٚشت مٚن بٚژَن. غولی نی تَمونی زوری نه مٚشتی اَی را ویداشتَه کٚه مامَدی، تٚند تٚندِه نَه اٚشتَن کَلَه جیگا، تِیی آکَردَه و غولی دَس گینَه دییاری کو، چه دَسی سۊج اومَه و چِه زاهار و جیکلَه دا آسمون شَه. غولون چِم زٚز داری، واتٚشونَه: هییا، هییا اٚم ده چه اِسا !! مامدی واتَه: حَلا شمَه چٚه ویندَه، اَه چٚمٚن مشت نییا، چٚمٚه کوچَه انگیشتَه اِستا .
نوبَه کٚه بٚه غول آرَسَه دا دییاری وَری بومونو .مامَدی تَوَری نه ماکَم غولی شونَه سَر ژَندِشَه ، کٚه چِه زاهار هَنی آسمون شَه، غولی واتَه: دِدِه جان، سیمَه، سیمَه، عَجَو زوری اٚم آدَم دارٚه. شالَه ترسه مامَدی واتَه: حَلا تٚه چٚمٚن پیلَه زوری ویندَه نی، اٚمی کٚه تٚه ویندَه، چٚمٚن رۊکَه اَنگیشتَه زور اِستا .
شالَه تَرسَه مامَدی واتَه: دٚوٚمَه پیچ و مَسَل اٚم اِستَه، بایَن، چَمَه جانی مو درازی واد بیگِرَم، هر کَسی جانی مو درازتَه بَه، اَی بَردَه. اَوون واتَه: خاب واد بیگِرَم. غولون، هرگلَه‌ی اٚشتٚن جانی کو ایگله درازه مو کَنده، کٚه هر سِه گلَه مو درازی، یَندی سَر پینج اَلٚش بَه. شالَه ترسه مامَدی اٚشتَن پَریسَه لافندی کٚه چِه کَمَری کا پِوٚشییا، آکَردَه، واتٚشَه: اٚم نی چٚمٚه کَمَری مو اِستَه: پَریسَه لافٚند تَنخایی هَف اَلٚش بَه، اَوون اٚشتَن چِمون بَروازٚندا ویندشونَه، هَنی باختٚشونَه .
ای گلَه غولون واتَه: ام دَفا مَسَلی اَمَه نییَم. شاله ترسه مامدی واتَه: ایراد نِدارٚه شمَه بٚنییَن. غولی واته: هَری ای گلَه تیر و اسکٚلَه چو جَنگلی را ویدارَم، هر گِلَه‌ی ویداشتِه، ویشتَر سَس و صتا دوئَه و دَخنییَه، اَی بَردَه. پیلَه غول پٚش مَندَه ایلَه دار و دٚرگونَه چو رو بَه ویشَه را ویداشتٚشَه کٚه چه سَس خَیلی دَخَنییَه. اَلبَهَلی مامد نی پٚش بَه، ایله تفنگی کو ویداشتشَه، کٚه چِه صتا چَوون گوشی کَر کَردَه.
غولِن زٚت بَه‌ینا، یَندی دییِسین، هرسِه واتَه: شاله ترسه مامدی بَردَه، هٚم نی کٚه چه زوری کو شون ایمون ووئَردَه. ترس دٚرِه اَی را، ای گلَه غولَه پاتشا شی، ایتٚروم نوشونه، اَی راشون لٚکٚلا جیکَردَه، اَی را دٚلا و دَس بَه سینَه مَندینَه، مامَد گَرمَه کَه دیلَه کا نٚشتا، دیوِن کَه چِمَه بَری سٚفتٚه پیشی پا مَندینَه .
شاله ترسه مامَدی دیلی کا واته: بی چٚمٚه آتییَه فیکری بٚکَرٚم، دا چٚمٚه دَس اَوون را رۊ مَبو، اَه تاریکی کو ،ای گلَه دارَه بٚرنَه اٚشتَن خٚتَنگا جیگا کا، لِفی بِنی کا نوشَه، اٚشتَن نی شَه، رٚفاتی کا خٚتَه. نیمَه شَوی کٚه بَه، مامَدی ویندَه: غولِن اومینَه، دَلَکینَه، لٚکٚلا جانی کو هِندَه شون اَه دارَه بٚرنَه، پَکوفتَه کٚه چَوون جان زورَه شَخ و عرَخی نَه خیس و چٚف آبَه، دِه فیکر کَردٚشونَه مامَدی کَردَه بَه و چِه پَهَر لٚسی نَه، سوتَه‌شونه .
روزی سپیدی دا گینَه، مامَد ایشتَه سِرا بَرومَه، غولون زَلَه کَردَه دا اَی هَنی زندَه ویندٚشونَه! مامَد اٚشتن جانی دَمَندَه خارٚندِه، دٚه سَه وٚنج و وا اشتَن دوشَه، اٚشتَن بَه اَنَه‌زونی ژَندٚشَه، غولون دَپَرسشَه: شمَه نِزونَن چٚمٚن جان چٚه را خارٚش کَرٚه؟ چَوون نٚغ بٚندییا، نِشاتٚشونَه، جَواو دوئِه، هَنی مامَدی واتَه: زیرَه شَوْ چَن گلَه اٚسبٚج مٚه‌شون گَشتَه، فیکر کَرٚم هَیی را چٚمٚه جان خارش کَرٚه. غولون دیلی کا واتَه: هَدَه چی اَمَه اَی ژَندَه، حَلا وا ، اٚسبٚجون مٚن هَردَه!
شالَه ترسه مامدی هَنی واتَه: اٚسَه بٚشَم چَمَه مَسَلون و پیمونی سَر. غولون دَپَرسَه: چَمَه پیمون چه اِسا؟ مامدی واتَه: اَز بی اوری غَیلَه ناهاری را شَمَه بَهَرٚم. غولِن بٚرَمٚه دَلَکینَه واتٚشونَه: آدَم جان ، تٚه اَمَه مَهَر، اَمَه هر چٚه گنج و زَر و کَنَه پول و مناتی دارَم تٚه آدییَم.
شالَه ترسه مامَدی نی واتَه: خاب چٚمٚن دیل شمَه را سییَه، شمَه نیهَرٚم، بَما هَرچی دارَن، بی مٚه را بوئَرَن. غولون هَری ای کیسَه مناتی و کَنَه طیلا سکَه پول ووئَردَه چه وَری شون نوئَه. مامَدی واتَه: چاروادارون و بارَه بَرون دَخونَن، بٚدا اٚم طیلا گالَه کیسَه‌ئون مٚه را دا چٚمٚن کَه وَر بوئَرٚن.
پیلَّه غولی اَه دٚه گله رۊکَه غولون هَیی دَیَندَه کٚه بٚشَه اٚم باری اَی را بٚبَرَه. شاله ترسه مامَد نار دَلَکَه اَوِن نی چِه دۊملَه. شینَه، شینَه، دا آوادی، مامَدی کَه نِزیکی آرَسینَه. شاله تَرسَه مامد اٚشتَن ژِنَکون ترس زۊتَه کَه شَه، آرومی‌نَه ژِنَکون دَنی دَسی نَه گِتٚشَه و واتٚشَه، شمَه جانی را بٚمِرٚم، زاهار مَکَرَه، خام ای چی شٚمَه را بٚوام، بَدَز دَمَندَه، تَمونی اٚشتَن داستانی آوون را واتِه.
ژِنَکون دا طیلا کیسَه‌ئون نومی مَسَه، کٚرا خشخالی پِوَشین. بَدَزینی مامَدی اَوون نَه پٚختٚه ساز کَردَه، کٚه اَز شوم، غولون کَه دیلَه ووئَرم، اَوِن دا طیلا کیسَه‌ئون کَه دیلَه نَن، شمَه بٚشَه کیسَه‌ئون تِیی آکَرَه، چه جیگا کِلَشی نَه پۊر آکَرَه، اَز شمَه را زاهار کَرٚم، کیسَه ئون تِیی آکَردرونَه؟ شمه بوایَه، نِه اَلان بَرَم، تِیی آکَرَم، بَدَز کٚلَشَه کیسَه ئون، ای گلَه اَنگیشتَه نه بیگِرَه بٚبَرَه تِیی آکَرَه.
چِم روشونَه ژِنَکون، اَه طیلا کیسان و اٚشتن شوئَر پیلَه دیلی را خَیلی خٚش اوما، هنتَه نوشون دَین، کٚه اٚشتَن شوئَر وییَرَه خش داشتِه را کٚرا غَش کَرین و مِرین، ژِنَکِن اٚشتَن دیلی کا واین: هَدَه مَناتی بی اَمَه چنتَه چَمَه دَس و گَردَنی کا آریَنَم؟ هَرسَت واین: چَمَه چِمون سَر، چَمه چِمون سَر واین.
شاله ترسَه مامد اومَه، غولون رو دَکَر مَندَه واتٚشَه: اَز خایْم کٚه شمَه زۊ وَیْل آکَریم، دا شمَه را بٚشیرون، بَما وینٚم چٚمٚه ژِنَکِن وان: چاکَه کار نییَه، بی بارَه کَشون چای بٚدییَم.
بٚدا چای آرَسٚه. شالَه تَرسَه مامَدی غولون چایَه تاسی کا گَرمالَت دَکَردَه و اٚشتَن شٚنی کو شَیرَه دَکَردٚشَه، اَلبَهَلی نی چای پِدوشٚشَه. غولون دا هَتَه پِدوشَه، چَوون دَن سییَه آخ و اوخ کَردٚشونه و خٚس پِلَکینَه کٚرا خَفَه آبین.
شالَه ترسه مامد اٚشتَن ژِنَکون سری زاهار کَردَه واتشَه: کیسه ئون تِیی آکردٚرونَه یا نِه؟ ژِنَکِن وان : نِه هِسَه تِیی آکَرَم، بَدَز ژِنَکون طیلا کلَشَه کیسَه ئون، غولون وَری کا انگیشتَه نَه بَردَه، اَوِن تٚند تٚندِه نَه غولون وَری بَرشینَه، کَه پِشتی کا، کٚلَشی شون ویکَردَه و تِیَه کیسان نی غولون آدوشونَه. غولون دا ژِنَکون بارَه بَری ویندَه، اٚشتَن دیلی کا واتٚشونَه: بٚرامِه‌ی، اَمَه کٚه غول اِسیمونا، وَختی بارَه کیسَه ووئَریمون کٚرا کَمَری بیمون، کیسان دا یا کٚرٚندیمونَه مَردیمونَه، مامدی ژِنَکِن نی خیلی پَلَوونینَه، اَوِن زٚز دارٚن، هِسَه اَمَه خان بَهَرٚن. هَیی را زۊ ایشتینَه، شینَه.
غولِن حَلا وییَر چی دور آبَه نینا کٚه شال شون ویندَه، شالی اَوون دَفَرسَه: اَفالی غولِن! شمَه کا؟ یا کا؟ چنتَه بَه چَمَه مَلَه اومَه‌یرونَه؟ شالی دا داستانی غولون دَنی کو مَسَه، واتٚشَه: شالَه تَرسَه مامَدی اشتَه را خَفت کَردَه، کٚه اٚم بَلا شمَه سَرٚش ووئَردَه، بایَن، ای جٚگانِه چِه وَر بٚشَم، دا شمَه چِمی نَه بِوینَن، مامَد چٚنتَه مٚن کا تَرسٚه. شال، درازَه رَزَه داری پیگِرٚه، چَه ای سَری اٚشتَن مٚلَه کو پِوٚشٚه، اَی گلَه سَری نی غولون کَمری کا دَوَسٚه. اشتَن نار دَلَکٚه، غولِن نی چِه دۊملَه شینَه دا مامَدی کَه نِزیکی آرَسینَه.
شالَه تَرسَه مامَد، اشتن کَه تِلاری کا ویندَه: شال یا بَرا، غولِن نی چِه دۊملَه دَرینَه کٚرا آن. چارَه‌ی کَردٚشَه، تَرس درِه هَتَه کٚه نٚشتا، لَرزه سَسی نَه واتٚشَه: بیچارَه شال، اٚشتٚه دَدَه پارسال دَه گلَه غول چٚمٚن قَرضارا، تٚه اچٚه را دٚه گلَه غولَه وَچَه‌ی مٚه را اٚشتٚه قرضی را ووئردَرَه کٚه اَز اَوون بَهَرٚم؟
غولون دا ام لوئَه شون مَسَه، یاغ آبینَه، اٚشتَن جانی ترس، هَری ای وَری دَوَشتینَه، شالی نی اٚشتَن نَه ویسوشونه، هٚنتَه شالی شون یا و ها دَپشتَه دا رَزَه دار کٚه شالی مِلَه کا اَنگل با، شالی مٚلَه پسٚندٚشَه و بیچاره شالی نفس بَرشَه و مردَه.شاله تَرسَه مامد نی شالی دَس آسوده آبه و ژِنَکون نی اَی بَخشَه.
شمَه رۊکَه برا ، رمضان نیک نهاد
برگردان فارسی شالَ ترس مامَد.
یکی بود یکی نبود ،در زمانهای خیلی قدیم در دیار تالش محمد نامی بود که از شغال می ترسید ، برای همین مشهور به شالَ ترس مامَد شده بود و او دل شیر داشت ، او حتی به جای یک زن دو زن داشت ، هر دو قوی هیکل ، بلند بالا. با این همه شال ترس محمد از شغال می ترسید . تا شغال را می دید دست و پایش را گم می کرد یا فرار می کرد ویا پیش از آن که شغال مرغ یا خروسی را بگیرد خودش به لانه مرغ ها می رفت و یک مرغ یا خروس می گرفت و به شغال می داد .
زن ها از این که هر شب یکی از مرغ ها یا خروس ها کم می شود ناراحت بودند تا اینکه بالاخره کشیک گذاشتند ببینند چه حیوانی می آید آن ها را می خورد که می بینند ای عجب شال ترس محمد خودش این کار را می کند . دوتایی می افتند به جان شوهرشان و حسابی او را می زنند و می گویند : ترسو حق نداری دیگر پا توی این خانه بگذاری و بیرونش می کنند
شال ترس محمد بیچاره ، تنها و بی کس راه می افتد اما قبل از این که حرکت کند یک تفنگ و یک تبر و یک طنابی که از ساقه لی نوعی گیاه آبزی می بافند بر می دارد . می رود و می رود تا به جنگلی می رسد . نوری او را به طرف خود می کشد جلو می رود می بیند کلبه ای است می گوید بادا باد امشب را این جا می مانم تا صبح چه پیش آید . سلامی می کند و وارد می شود اما به جای آدمیزاد سه غول می بیند که کنار هم نشسته اند و دارند شام می خورند .
غول بزرگ می گوید : به به عجب لقمه ای سر سفره ما آمده . شال ترس محمد می گوید : من لقمه هستم یا شما . سه شرط و مسابقه و زور آزمایی با شما می گذارم اگر شما بردید مرا بخورید اگر من بردم هرسه تای شما را می خورم . غول ها قبول می کنند . شال ترس محمد رو به یکی از غول ها می کند و می گوید من کنار دیوارمی مانم تو با تمام قدرت به من مشت بزن .
غول با تمام قدرت مشتی حواله او می کند ، اما شال ترس محمد خود را کنار می کشد و دست غول محکم به دیوار می خورد و فغانش به آسمان می رود . نوبت غول می رسد که کنار دیوار بماند شال ترس محمد با تبر محکم به شانه او می زند باز فغان غول به آسمان می رود و می گوید عجب مشتی داری . سال ترس محمد می گوید حالا کجایش را دیدی این مشت من نبود انگشت کوچک من بود .
شال ترس محمد شرط دوم را پیش می کشد و می گوید بیا هریک موهای بدنمان را اندازه بگیریم مال هر کس درازتر بود آن برنده است . غول ها قبول می کنند و هریک تار مویی از بدنشان را که فکر می کردند بلندتر است کشیدند . سه تا با هم شد پنج متر . شال ترس محمد دست برد و طنابش را در آورد به تنهایی شد هفت متر ومسابقه را برد .
یکی از غول ها گفت این بار شرط را ما می گذاریم . شال ترس محمد گفت عیبی ندارد غول گفت هر یک تیری در می کنیم هر کدام صدای بلندتری داشت آن برنده است . شال ترس محمد قبول کرد . غول بزرگ خم شد و یک تیری در کرد که صدای مهیبی در اطاق پیچید ، بلافاصله شال ترس محمد خم شد و تیری از تفنگ خالی کرد که هم صدایش بلندتر بود هم آتش به همراه داشت .
غول ها یک دیگر را نگاه کردند و هرسه قبول کردند که شال ترس محمد برنده است و به قدرت او ایمان آوردند . از ترس پذیرایی مفصل و شاهانه ای از او کردند . برایش رختخواب پهن کردند ودست به سینه پشت اطاق او ایستادند. شال ترس محمد فکر کرد با این همه اگر احتیاط کند بهتر است . از رختخواب بیرون آمد و تنه درختی را به جای خود گذاشت و خودش رفت با رف نشست . از قضا نیمه شب غول ها آمدند و به جان رختخواب افتادند و به قصد کشت اینقدر زدند و زدند که عرق کردند .
صبح شد شال ترس محمد آمد بیرون و بدنش را خاراند . غول ها پرسیدند چرا خودت را می خارانی ؟ گفت دیشب چندتا شپش مرا گزیدند بدنم کمی می خارد . غول ها با خود گفتند این همه کتکش زدیم تازه می گوید چند تا شپش مرا گزیده اند .
شال ترس محمد گفت خوب حالا برویم سر شرط و قرارمان . دیوها پرسیدند قرارمان چه بود ؟ شال ترس محمد گفت باید شما را بخورم . غول ها آه و ناله می کنند و می گویند ما هرچه گنج داریم به تو می دهیم ما را نخور .
شال ترس محمد قبول می کند . هر یک از غول ها یک کیسه پر طلا بر می دارد و جلوی او می گذارد . شال ترس محمد می گوید تو حمال صدا بزنید این ها را تا خانه ام بیاورند . غول بزرگ به دو غول دیگر دستور می دهد کیسه ها را ببرند . شال ترس محمد در جلو و آن ها از پشتش می روند تا به خانه می رسند .
شال ترس محمد از ترس زن ها یش زودتر به خانه می رود و آرام به آن ها حالی می کند که داستان از چه قرار است . بعد به آن ها یاد می دهد که من غول ها را داخل اطاق می آورم . شما بروید کیسه ها را خالی کنید و به جایش «کلوش » ( کاه برنج ) پر کنید . من سر شما داد می کشم کیسه ها را خالی کردید ؟ شما بگویید نه الان می بریم و کیسه های کلوش را با یک انگشت بگیرید ببرید خالی کنید . زن ها از شجاعت شال ترس محمد خوششان می آید و چشم چشم می گویند .در دلشان برای آن همه طلا نقشه می کشیدند به شوهرشان آفرین می گفتند .
شال ترس محمد می آید و رو به غول ها می کند و می گوید می خواستم شما را مرخص کنم ولی زن هایم می گویند خوب نیست باید به حمال ها چای بدهیم . چای حاضر می شود . شال ترس محمد توی استکان غول ها فلفل میریزد و توی استکان خودش شکر و فورا سر می کشد و می خورد . دیوها هم چنین می کنند و به آخ و واخ و سرفه می افتند و در دل به قدرت شال ترس محمد عبطه می خورند .
شال ترس محمد سر زنهایش داد می کشد کیسه ها را خالی کردید یا نه ؟ زن ها می گویند نه الان خالی می کنیم و بعد کیسه های پر از کلوش را با یک دست و به سرعت می آورند و از کنار غول ها رد می شوند وپشت خانه خالی می کنند و کیسه خالی شده را به غول ها می دهند .
غول ها با خود می گویند کسه های به آن سنگینی را مردیم تا این جا کشیدیم زن های شال ترس محمد عجب پهلوانی هستند . ممکن است همین حالا به جان ما بیافتند و ما را بخورند . این بود که هرچه زودتر پا شدند خداحافظی کردند و رفتند .
هنوز خیلی دور نشده بودند که شغال به آن ها برخورد وقتی ماجرا را از دهان غول ها شنید گفت : شال ترس محمد غلط کرده این بلا را سر شما آورده است بیایید برویم ببینید چه طور از من می ترسد . اما شغال رز درخت انگور می گیرد وبه زور یک سر آن را گردن خود می اندازد و سر دیگر آن را به کمر غول ها می اندازد . خودش جلو ، غول ها عقب به طرف خانه شال ترس محمد حرکت می کنند ..
شال ترس محمد از ایوان بالای خانه اش می بیند شغال داردمی آید و غول ها هم دنبالش . چاره ای می اندیشد ؛ از ترس همان جا نشسته با صدای لرزانی می گوید آقا شغال پدر تو پارسال ده تا غول بزرگ بدهکار من بود حالا تو دو غول کوچک آوردی تا من آنهارا بخورم ؟ غول هاتا این حرف را شنیدند از ترس جان ، هر کدام به سمتی فرار کردند رز به گردن شغال گره خورد و جدا شد و شغال بیچاره در دم جان سپرد .شال ترس محمد هم از دست او راحت شد و زن ها هم شال ترس محمد را بخشیدند .
هدف ما در این وبلاگ معرفی فرهنگ مردم تالش و آشنایی هممیهنان گرامی با جاذبههای گرشگری شمال کشور به ویژه گیلان و تالش است